Jest wpis i od tej pory będzie jeden na 2 TYGODNIE. Rok maturalny.
Notka taka, jak mój nastrój.
w notce jest PEŁNO CELOWYCH POWTÓRZEŃ!
8. Bez złudzeń
Szedł przez korytarz, spoglądając na te wszystkie wyszczerzone w pustych uśmiechach gęby. Oni nie mieli twarzy. Przynajmniej nie w jego oczach. Twarze należały do ludzi, a Oni nimi nie byli.
Nie ta hołota, krążąca bez celu po szkole, wraz z brzmieniem ostatniego dzwonka zrywająca się, aby dotrzeć do czterech ścian, które nazywali domem. Nie oni, witani przez obce sobie osoby, które, o ironio, nazywali rodziną.
Suke westchnął melancholijnie, studiując tą bezsensowną wesołość otoczenia. Opleceni pajęczyną kłamstwa i złudzenia. A gdy się obudzą, zorientują się, że ich życie było zaledwie snem. . Prychnął lekceważąco i machnął ogonem, jak gdyby chciał zaznaczyć linię, której Oni nie mogli przekroczyć. Pogardzał nimi i zazdrościł im.
Miał ochotę się śmiać, kiedy obserwował Ich cieszących się z każdej drobnostki. Na przykład ta cała Karin. Kiedy na nią patrzył, oczy zaczynały jej się świecić, a usta drgały, jakby starała
się siłą zachować swój niewzruszony wizerunek. Był pewny, że gdyby miała ogon, pewnie zaczęłaby nim merdać. Żałosna, jak każda jego adoratorka. Czy aby na pewno jego?
Nie. Oczywiście, że nie. Przecież jak każda głupia baba, patrzy zaledwie na opakowanie, wystudiowaną obojętność. Gdyby miały kochać nas za to, co rzeczywiście ukrywamy, kręciłby je smutek, pustka i nienawiść. Nie tylko do ludzi, ale też do samego siebie. Zwłaszcza do siebie.
Wiedział, że chętnie żyłby jak oni, marząc, wierząc i zakochując się.
Patrzyłby na swojego brata i z dumą opowiadał o tym, z kim przyszło mu dorastać, a po zamknięciu oczu, widziałby siebie, na jego miejscu.
Cieszyłby się każdą sekundą okazanej mu przez Fugaku Uchihe uwagi, ufając, że kiedyś, gdy stanie się godnym następcą, dostanie jej więcej.
Rozkoszowałby się nawet sekundą, kiedy błękit zamykał się w onyksie jego oczu.
Tak, jak to robił dawno temu. Jednak jego złudzenia rozwiewały się stopniowo.
Najpierw zniknęło wyobrażenie małego, nieświadomego chłopca o tym, że Aniki to jego Anioł Stróż, który wyciągnie go z niebezpieczeństw, da mu wsparcie i doceni. Ale przede wszystkim...Że go kocha.
Później przez dłuższy czas żył dwoma iluzjami, które mamiły jego zmysły szansą lepszego, szczęśliwszego jutra.
A teraz nawet to, ta słaba imaginacja skruszyła się, jakby zgnieciona wściekłą pięścią kartka papieru.
Bo przy głębszym zastanowieniu...Jeśli kiedykolwiek uda mu się uzyskać aprobatę Ojca, to jak długo ona będzie trwała? Do pierwszej wpadki? Przecież nie był jakimś piepszonym robotem. Był świadomy tego, że nie zawsze będzie idealny. Może jedynie stwarzać takie pozory.
A może nawet nie tak długo? Może zapomni o nim z chwilą, kiedy zadzwoni pierwszy służbowy telefon? To nawet bardziej prawdopodobne.
Naruto...
Nie będzie o tym myślał. To już zamknięty rozdział jego życia. Przed chwilą definitywnie skończyło się to, co nie miało nawet prawa się zacząć. Jednostronna zgoda w końcu nic nie da. Do tanga trzeba dwojga.
Ironiczny grymas wykrzywił lekko kąciki ust, kiedy wspomnienie mimowolnie napłynęło do i tak umęczonego już umysłu.
********************************************
Był wdzięczny Suigetsu, że namówił go na to zielsko i zapakował trochę na 'wynos'.Rano, kiedy zaczęły go nachodzić irytujące myśli, wziął trochę 'lekarstwa' i zaraz poczuł się lepiej. Lekcje mijały mu wpatrywaniu się w niebo, a plecący coś trzy po trzy Iruka, Kakashi i inni dla niego nie istnieli. Było tylko błogie uczucie lekkości i jakaś taka pewność, że cokolwiek zrobi, będzie to słuszne. Nie widział przed sobą żadnej granicy, której nie potrafiłby przekroczyć. Zniknęły wszystkie zahamowania.
Co go zdziwiło, to to, że jak wczoraj, tak i dziś po tak zwanej 'gandzi' Houzuki i Juugo dostali totalnej głupawki. Niebieski zaczął się śmiać z chmur, które jego zdaniem za wolno płynęły i wrzeszczał, pośpieszając ' przeklęte leniwce'. Następnie założył się z Ju, która z nich pierwsza 'dotrze na miejsce' , mimo iż nie ustalili, gdzie miałaby znajdować się owa 'meta' .
Sekundę po tym, jak się zebrał, rozważając dlaczego jego tak nie 'trzyma', zobaczył, że ruda szybkim krokiem oddala się od 'przyjaciół', ponieważ zaczynali oni przyciągać zainteresowanie ludzi ze szkoły. którzy wyglądali przez okno na chłopaków, poganiających głośno swoje 'faworytki'.
Kiedy lekko rozbawiony zawrócił w kierunku budynku, zobaczył cholernego Itachiego, z cholernym uśmiechem na cholernej gębie. Jeśli tak miały wyglądać jego 'skutki uboczne' to rzuca to świństwo jak najdalej. Może mieć trochę gorszy humor...No bo przecież widząc Przeklętego Gwiazdora, jego nastrój spada do poziomów depresyjnych.
Suke warknął, a sierść na jego grzbiecie zjeżyła się ostrzegawczo. Starszy brat działał na niego, jak czerwona płachta. Jak się zaraz zacznie wymądrzać, to chyba go strzelę w ten kwadratowy łeb!
- Ohayo, mały, głupiutki Ototo. - no i się zaczęło
Wściekły rzucił bratu spojrzenie, mówiące, że marzy o jego śmierci. Starał się opanować, jednak pobudzony drobnym wspomagaczem, nie potrafił już tak idealnie maskować emocji.
- Co ty tu, kurwa, robisz?!
- Nic się nie zmieniłeś. - kiedy jego starsza wersja poczochrała jego włosy w zdawałoby się pieszczotliwym geście, Suke miał ochotę zagłębić pazury w wypielęgnowanej dłoni. Doskonale wiedział, że ta pozorna poufałość, to po prostu subtelne okazanie jemu i Sasuke, że są gorsi niż Wielkie, Światowe Bożyszcze. - Naruto-kun niestety chwilowo nie może się mną zająć, choć wpadłem ze względu na Niego.No ale równie dobrze mogę trochę posiedzieć z ukochanym, małym szarpidrutem, nie?
Miał. Ochotę. Mu. Wpierdolić.
Może wtedy by się zamknął. Czy on to robi, kurwa, specjalnie?! Przyszedł, żeby się pochwalić, że zabrał mu kolejne marzenie?! Że nie tylko w oczach Ojca był zerem w porównaniu z niegdyś wielbionym bratem, ale także zabrał mu ostatnią osobę, która mogła jeszcze wyzwolić go z mroku jego umysłu? Jego Młotka? Niee...Przecież On nie był...Obściskiwał się z Itachim, spał z Itachim...Jest...Jest...
Zacisnął zęby, aż zgrzytnęły lekko. Do nich dołączyły paznokcie, wbijające się wewnątrz dłoni.Nie da po sobie poznać, że ten Przeklęty Sadysta go rani. Nie tym razem.
Zaraz...Nazwał go 'SZARPIDRUTEM' ?! Nie...Nie może mu pokazać...
- No jasne. - z jego gardła wydobył się warkot, który miał uświadamiać jego tępemu, Aniki, że przekroczył granicę, a tego miał nie robić. Cholera! Dzisiaj miał być JEGO dzień, a nie tego przeklętego pasożyta! - Niby czemu miałbyś wpaść do brata, skoro możesz do swojej kurewki. - ostatnie słowo w jego własnych uszach zabrzmiało boleśnie. Odwracając się, narzucił na uszy słuchawki, starając zagłuszyć własne myśli.
Dotarł do szkoły, a w jego głowie zrodziła się myśl. Skoro Naruto jest po prostu kurewką, więc zrobi z nim to, co należy robić z tego typu osobami, dodatkowo zaspokajając w ten sposób swój popęd.
Kiedy zadzwonił dzwonek, podniósł się z ławki, ignorując lekkie otępienie, które było znakiem, że działanie specyfiku powoli ustępuje. Jednak jak nagle się pojawiło, tak błyskawicznie zniknęło i już otwierał drzwi, do męskiej toalety, gdzie jak wiedział, znajdowała się osoba, której w tej chwili nienawidził z całego przepełnionego żalem serca.
Blondwłosy stał przed zlewem beztrosko,a woda spokojnie lała się na namydlone ręce. Był zupełnie nieświadomy tego, co miało się stać.
Suke zaśmiał się z goryczą, a wielkie, czarne oczy, wypełniły się gorzkim rozbawieniem.
Przecież to nie będzie jego pierwszy raz. Poza tym..Zostawił nas. Najpierw z dnia na dzień przestał zauważać, zajęty nowym 'przyjacielem', a teraz...Teraz...TO! Wymienił Nas jak parę brudnych skarpetek! Kociak zwinięty w kłębek, klapnął uszka i przetarł drobnymi łapkami nabiegłe łzami oczka. .
Opanowując gniew, który w nim wezbrał, pochylił się nad drobniejszym chłopcem, zmuszając do pochylenia się.
Mmm...Pachniał jak wanilia...
Z wyćwiczonym refleksem złapał go za włosy, kiedy próbował się odwrócić.
Suke patrzył na poczynania 'powłoki' z chorą fascynacją. Jeszcze nie...Niech się boi, niech cierpi. Powinien choć trochę poznać smak strachu i obaw...
- Kim jesteś? - słysząc jego głos, ten obłudnie niewinny głos, tak niepasujący do jego wnętrza, wsunął gwałtownie kolano pomiędzy nogi chłopaka. Kurwa powinna jęczeć i wić się w ekstazie, a nie...Nie... Cholera! Młotek wyglądał tak słodko z tymi delikatnymi wypiekami na twarzy, które widział z góry. - Co...Ugh! - nawet takie odgłosy wydawał na swój cnotliwy sposób
Jak możesz być tak obłudny, koi?
Każdą cząstką siebie chciał znać odpowiedź na to pytanie, jednocześnie bojąc się dać złapać w błogą pułapkę głosu Uzumakiego.
Może gdy się dowie kim jest przestanie mówić? Może...
- Podoba się?
Ironia - jego broń
Sekundy mijały, a w jego uszach brzmiał zszokowany pisk. Jednak widząc, że chce się on przerodzić w słowa, musiał temu zapobiec. Niecierpliwe dłonie, pragnące kontaktu z drugą skórą, same znalazły drogę pod koszulkę osoby, która miała stać się jego spełnieniem. Chwilę później zaczęły żyć własnym życiem.
- Co ty...Przecież...
Jak dobrze było go takim usłyszeć. Nie przesadnie pewnym siebie, nie wiedzącym czego chce i jak do tego dotrzeć, ale właśnie takiego niepewnego...Bezbronnego. To udowadniało mu, że Usuratonkachi, też jest człowiekiem.
Dziś ten ostatni raz, pozwoli sobie na złudzenia. Złudzenia, że Naruto należy do niego.
Bliżej...Pragnął jeszcze bliższego kontaktu. Dosunął swoje ciało do mniejszego, drobniejszego. Prawie jęknął, kiedy rosnąca w jego spodniach wypukłość znalazła się tuż przy...
Przełknął ciężko, ale pomimo powolnej utraty kontroli z jego strony, jego dłonie ciągle samowolne, przesuwały się teraz od jednej kości biodrowej do drugiej, wyrywając z malinowych usteczek urwane zdania.
- P...Prze...
Taki słodki...I tylko jego.
- Trawka?
Suke zamrugał parę razy w szoku, zanim zerwał się wzburzony. Jak On śmiał przerywać takie chwile jak ta, tak błahymi i nieistotnymi pytaniami?! Trzeba go uciszyć! I to szybko!
Czarnowłosy, który w tej sprawie przyznawał stuprocentową rację swojemu chibi alter-ego, przesunął czubkiem języka po aksamitnej skórze za uchem złotowłosego. Zapach kwiatu pomarańczy podrażnił jego nozdrza. Szampon Młotka.
Te słodkie dźwięki wychodzące z jego ust...
- Za dużo gadasz. Ale właściwie...Możesz mi odpowiedzieć na jedno pytanie, suko.
Słysząc własny ton skrzywił się wewnętrznie. Brzmiał jak jakiś napalony gówniarz, a przecież miał zaznaczyć tym zdaniem, że już wyzwolił się spod czaru akwamarynowych tęczówek. Zmądrzał i nie da sobą manipulować!
- Nie nazywaj mnie tak ty Draniu.
Uzumaki złamał kolejną niewypowiedzianą regułę i nie obchodziło go, że chłopak nie wiedział nawet, że one istnieją.
Mianowicie...Nazwał go Draniem. To było...Święte. Jak Młotek. Świadczyło o ich przywiązaniu do siebie! Używali tych zwrotów będąc jeszcze przyjaciółmi...Tak. To było zbeszczeszczenie!
Z tą myślą zacieśnił uścisk na kosmykach koloru promieni słonecznych.
- Dobrze się wczoraj bawiłeś? - starał się opanować gorycz, którą ledwo powstrzymał w tym zdaniu
- Że niby na...koncercie? - Kpi sobie z niego! Po tym wszystkim! Nie...Nie pozwoli na to! -
Nghhh! - może odrobina bólu nauczy go, aby nie żartował w tak podły sposób, by nie pogłębiał i tak dotkliwych już ran...
- Masz mnie za kretyna?
Jesteś Mój! TYLKO mój!
Jego kontrola słabła z sekundy na sekundę, znajdując w końcu swój kres. Chciwe usta przyssały się do skóry w odcieniu miodu, a na jednolitej dotychczas barwie, pojawiła się czerwona skaza, która w obecnej sytuacji jednak nie była szpecąca. Wręcz przeciwnie. Była uzewnętrznieniem jego uczuć.
- J...Ja...naprawdę nie wiem...
O ile łatwiej byłoby go nienawidzić, gdyby nie umiał tak dobrze kłamać. Ale przecież to były tylko kłamstwa.
- Nie łżyj. - Skoro nie chciał być wobec niego szczery... Zignorował drobną igłę, która wraz z tą myślą wbiła się w jego serce.Trzeba więc zastosować inne środki. przesunął kolano pomiędzy nogami blondyna. Powoli, spokojnie. Drażnił się z nim, czując twardniejącą wypukłość. - Wczoraj, kiedy dałeś się zerżnąć Itachiemu. - Tak. Teraz zachowywał się jak powinien. Jak mała dziwka, którą był. Tak...Musi to sobie powtarzać.
Ale nie zmieniało to faktu, że ciężar na jego ramieniu był naprawdę słodki, a pachnące pomarańczą włosy ocierały się o jego szyję, wraz z każdym nerwowym drgnięciem Naruto.
- I nie zaprzeczaj, bo dzisiaj też was widziałem, jak się na niego kładłeś w środku korytarza, kurwo. - Jego samego bolały te epitety. Tak bardzo by chciał, aby Młotek znowu był tym samym słodkim chłopakiem w którym się zakochał...Aby nie spotkał tego przeklętego Kiby...Kurwa! Znowu wina cholernej hołoty! Odsunął go od siebie delikatnie i starał się desperacko zapamiętać tą twarz, kiedy była cała rumiana i zawstydzona. Tylko dla niego.
- Pamiętasz już?
- Sasuke...- Kiedy opuszki palców blondyna musnęły jego usta, z zaskoczenia wciągnął powietrze. Dotyk, choć prawie niewyczuwalny, zelektryzował go. I po raz pierwszy odkąd tu wszedł...Nie...Po raz pierwszy odkąd Go pokochał, wiedział, że ten niebieskooki Zdrajca, też tego chce.
Nie liczyło się nic poza tym, aby być jak najbliżej swojego Młotka.
Nawet nie pomyślał, kiedy przygniótł Go swoim ciałem do ściany. Najważniejsze było, że był z nim, a jego oddech owiewał mu usta zapachem Ramen, którym z takim zamiłowaniem się obżerał...
Pocałunek trwał, a on po raz pierwszy od dawna czuł się naprawdę szczęśliwy, spełniony i zadowolony. A takie chwile byłby zdolny policzyć na jednej ręce.
Suke spojrzał na niego wielkimi oczami i pokiwał smutno głową. Trzeba korzystać, póki nasza kolej...
Odsunął się jak oparzony. No właśnie. W ogniu zapomniał, że prawdziwym celem tej wizyty było pożegnanie i definitywne zakończenie znajomości, która jedynie go raniła.
- Zamieniłeś mnie na niego. - A mogli być tacy szczęśliwi. - Jak każdy. - przed powiekami mignęła mu poważna twarz Fugaku Uchihy. Z westchnieniem opuścił toaletę, zostawiając przeszłość za sobą.
**********************************************************
Z gorzkim uśmiechem skierował się do rezydencji wielkich, niepokonanych, Uchiha. Musiało być z nim naprawdę źle, skoro jego własne nazwisko zaczynało go drażnić.
Starając się odciąć od natrętnych myśli zerknął na zegarek. Za dwadzieścia siódma. Jeszcze trochę czasu, a znów się zjawi...Cholera! Miał o tym nie myśleć!
Chciało mu się śmiać i płakać za razem. Chyba to, że dziś wziął odrobinę większą porcję niż wczoraj, zaczynało się ujawniać.Niemal wyszarpał z kieszeni MP3 i włączył pierwszą lepszą piosenkę, która jak zawsze oddawała jego nastrój.
'In the End' Linkin Park. Akurat refren.
I tried so hard
And got so far
But in the end
It doesn't even matter
Dokładnie. Tak długo próbował zwrócić uwagę Naruto, a z tego co zobaczył w łazience...Chyba był bliski osiągnięcia celu. Jednak Itachi był szybszy. Jak zawsze.
I had to fall
To lose it all
But in the end
It doesn't even matter
W końcu jego życie i tak nigdy nie miało sensu...Zawsze w pogoni za marzeniami, których nie mógł dogonić.
Uznanie Ojca.
Szacunek Itachiego.
Miłość Naruto.
Zawsze był zależny od Nich...Gdyby okazali mu choć cień zainteresowania...Nie ważne. Już nie.
Przy pomocy klucza, szybko dostał się do środka. Po pomieszczeniu roznosiły się różne zapachy. Stanął w drzwiach i znalazł się pod obstrzałem trójki spojrzeń.
Jedno karcące, srogie i lodowate. Wbijało się w niego, jakby chciało zmienić wszystko, co obecnie prezentował. Była w nim nawet pewna doza szoku, ponieważ Sasuke nigdy nie wszedł do domu ze słuchawkami na uszach, nie witając się z nikim, nie zignorował ich, a zanim zrobił cokolwiek innego przychodził i jak tradycja nakazuje witał się w geście pełnym szacunku z rodziną.
Obecnie po prostu stał i patrzył z czystą nienawiścią na starszego brata.
Drugie zmartwione, ciepłe i smutne, ponieważ Mikoto Uchiha wiedziała, że to wejście Sasuke było jakby symbolem tego, co obserwowała od dawna. Jej rodzina się rozpada. Fugaku ciągle nie było. Sprawy utrzymania Imperium Uchihów, jak mawiał. Itachi niedługo znów wyjedzie i nie wiadomo kiedy się zjawi. W końcu to jego pierwsza wizyta od ponad trzech lat. A Sasuke...Jej mały syneczek...
Ostatnie z wesołymi błyskami, starało się uspokoić swojego Ototo. Mimo wszystko, mimo, iż nienawidził Fugaku Uchihy, pamiętał o wszelkich grzecznościach, o których wzorowe dziecko zapomnieć nie powinno.
- Syneczku...Spójrz kto przyjechał! - Mikoto starała się załagodzić atmosferę, która była obecnie tak gęsta, że możnaby ją kroić nożem. Widząc, jak spojrzenie krótkowłosego ląduje na niej pełne wyrzutu, postanowiła zmienić taktykę. - Spójrz na stół! Jest onigiri, ramen, bento, sushi i sashimi, a nawet twoje ulubione okonomiyaki! Mamy pierożki Gyoza, które zrobiła twoja babcia specjalnie dla... - urwała niezręcznie
Młodszy z jej synów zwinął słuchawki, krzywiąc się z niesmakiem.
- Dla ukochanego wnusia Itachiego. - prychnął pogardliwie - Wszyscy wiemy, że to chciałaś powiedzieć.
Znowu zaległa cisza.
- To może...- czarnowłosa rozpaczliwie szukała tematu do rozmowy - Co zjesz, Sasuke? Zwyczajowo nałożyć Ci....
Siedzący chłopak podniósł się ze swojego siedzenia z beznamiętną miną.
- Nie dziękuję, nie jestem głodny. - chciał odejść w stronę schodów, kiedy na jego nadgarstku zacisnęła się pięść głowy klanu.
- Sasuke-kun...- po tonie, jak i przyrostku dodanym do imienia, można było poznać, że jest źle. Fugaku nigdy nie zwracał się do młodszego syna grzecznościowo, chyba że coś było niezgodne z jego oczekiwaniami. - Chyba nie zamierzasz nas opuścić w czasie rodzinnej uroczystości, prawda? - czarne oczy mężczyzny zwężyły się w oczekiwaniu na odpowiedź. Zwykle w takim wypadku padała odpowiedź ' Tak, Ojcze.'
Jednak dziś nic nie było, jak zwykle.
- Uroczystością nazywasz powrót syna marnotrawnego. - po raz pierwszy wykazał się taką bezczelnością, wobec swojego rodziciela.
- Siadaj i nie zachowuj się, jak rozpieszczony gówniarz. - potentat fortuny Uchiha stracił cierpliwość i najmłodszy z klanu nie miał już odwagi drugi raz się sprzeciwić.
Po czterdziestu minutach słuchania o cudowności jego Aniki chciało mu się rzygać i oddałby wszystko, za możliwość wyjścia. Chwilowo starał się wyłączyć. Niestety najgorszy cios miał dopiero nadejść.
- ... i mam nadzieję, że kiedyś Sasuke będzie taki jak Ty, Itachi-san. - Fugaku patrzył na syna, podnosząc czarkę z Sake. Młody Uchiha czuł się coraz bardziej poniżony. - Chwilowo nie nadaje się nawet do prowadzenia małej filii naszego Imperium. Tobie zaś powierzyłbym wszystko z zamkniętymi ocza... - wstał i wyszedł, nie słuchając wściekłego wywodu ojca o jego braku wychowania.
Wiedział, że pierwszym miejscem, gdzie uda się Ojciec, jest jego sypialnia. Wiedziony przeczuciem skierował się do wschodniej łazienki, która znajdowała się w dość odseperowanej części rezydencji.
Dopiero teraz spostrzegł, że w dłoni ciągle trzyma czarkę ze swoim Sake. Sączył chwilę, po czym wszedł do środka i zauważył, że na umywalce leżą środki nasenne. Weźmie jedną tabletkę...Żeby zasnąć.
Spojrzał na gębę, która patrzyła na niego z lustra. Gęba. Miał gębę.
Suke zawahał się i zadał pytanie.
Czy jesteśmy tacy, jak Oni?!
Pozostało ono bez odpowiedzi, jednak ze szklanej tafli wciąż gapiła się na niego pusta, a jednocześnie zmęczona gęba, wraz z ustami skrzywionymi w wymuszonym grymasie.
Brzydził się sobą.
Wziął drugą tabletkę i popił ją sake. Z kieszeni spodni wyjął resztki 'skręta' i zapalił.
Poczuł jak przyjemnie kołuje mu w głowie.
Wyjrzał przez okno. Na niebie pełny księżyc przecinał atramentową czerń. Zasłaniały go od czasu do czasu leniwie płynące chmury.
Jaki miły widok...
Ale gęba w lustrze nie znikała. W końcu poirytowany rozbił je pięścią i patrząc z zafascynowaniem na krew, spływającą po jego pięści, z satysfakcją przyznał, że jej nie ma.
Na lekko niepewnych nogach skierował się do pokoju, a w tle leciała włączona w międzyczasie MP3.
What if I wanted to break
Laugh it all off in your face
What would you do?
What if I fell to the floor?
Couldn’t take this anymore
What would you do, do, do?
Zachichotał cicho. Co robiłbyś? No co Itachi?
Ułożył się na łóżku, nie zawracając sobie głowy opatrunkiem.
Come break me down
Bury me, bury me
I am finished with you...
Choć i złam mnie...Pogrzeb mnie...Itachi.
Odpłynął.
